«Այինկա»
Այս նովելն իր մեջ պարունակում է մի քանի կարևոր և անհամատեղելի երևույթներ, որոնք բոլորի կյանքում էլ կարող են հանդիպել։ Երկու եղբայրներ՝ Հակոբոսը և Սահակը, նույն ճաշակի, սակայն տարբեր աշխարհայացքներով հեռվանում են իրարից, և իրար առաջ սուր ու զենք խաղացնում, մի աղջիկա համար, ով սիրելով, բայց որոշ պատճառներով հեռվացել է Սահակից, սակայն չսիրելով նշանվել Հակոբոսի հետ։ Հակոբոսը սիրում էր Պերճուհուն, ինչպես նաև Սահակը, սակայն Պերճուհին սիրում էր միայն Սահակին, և այդ սերն այնքան ուժեղ էր, որ չնայած իրենց հեռավորությանը և Պերճուհու կատարած որոշմանը, նրանք ամեն իրար տեսնելուց կորցնում էին իրենց, որը աննկատելի չէր, և հենց դրա պատճառով էլ Հակոբոսը և Սահակը իրար առջև սուր ու զենք բարձրացրին և Հակաբոսը սպանեց Սահակին, որի ադրյունքում մայրը վշտից մահացավ, իսկ իր սիրած աղջիկը, այն աղջիկը, ում սիրով համար նա սպանեց իր եղբորը, նշանը հետ տվեց և դատապարտեց իրեն մշտական վշտով։ Յուրաքնաչյուր կերպար ցույց է տալիս և սովորեցնում կյանքի մի մեծ դաս, սակայն ոչ մեկին հնարավոր չէ մեղադրել, կամ արդարացնել, քանի որ բոլորն էլ ունեին իրենց մեղքի բաժինը։
«Զաբուղոն»
Շատ հետաքրքիր նովել էր, քանի որ այստեղ հեղինակը ցույց է տալիս ևս մի օրինակ, որ յուրաքանչյուր մարդ էլ ունի իր թույլ կողմերը, ինչքան էլ նա թվա անհաղթելի, իսկ սովորաբար այդ թույլ կողմերն են օգտագործում ամենամտերիմները և սիրելիները, ովքեր իրենց տարօրինակ ցանկությունների և ունեցածով չբավարարվելու պատճառով պատրաստ են գնալ ամեն քայլի։ Զաբուղոնը գող էր, և թվում է նրանից սովորելու ոչինչ չկա, սակյան նովելի այն պահը, երբ բազմաթիվ փախուստի փորձեր կատարելուց հետո վերջապես հասնում է իր սիրելիի տան մոտ, և տեսնում է դավաճանությունը, ձեռքը տանում է դանակի մոտ, սակայն կարողանալով զսպել իրեն, պարզապես հեռանում է, իսկ փողոցում թափառելուց հետո վերադառնում է բանտ, քանի որ իր ողջ կյանքի ընթացքում նա լավ ու արդար բան չի արել, որպեսզի ունենա տուն, կամ մի ծանոթ-ընկեր-բարեկամ, ում մոտ կարող էր գնալ, և իր փախուստը «վերաիմաստավորվեր»։
Իրականում այս նովելը, իրադարձությունների մեծ փոփոխություններ չուներ, սակայն ամեն ինչ հենց դրա մեջ էր, քանի որ Հուսեփ աղան չէր կարողանում իր կյանքը փոխել, և թվում էր թե հարմարվել է իր կրկնվող առօրյային, սակայն, դա շատ ճնշող էր, հատկապես, երբ նա չկարողացավ անցնել կամուրջը, գումարի պակասության պատճառով, և հասկանալով, որ կաշվե պայուսակը թողել է ինչ-որ տեղ, նա պարզապես ինքնասպան եղավ՝ իրեն խեղդելով ջրի մեջ։ Յուրաքանչյուր մարդուն պետք է փոփոխություններ, քանի որ նույնությունը և միատոնությունը հոգնեցուցիչ և խելագարեցնող է։
«Փոստալը»
Շատ տխուր և անգամ ցավոտ պատմություն է, որը ցույց է տալիս, որ անընդհատ ցավոտ փորձությունների միջով անցնելուց, վերջում ուղղակի կորցնում ես զգացմունքներդ, և էլ ոչ միայն ցավ, այլ ոչինչ չես զգում։ Ցավոտ է այն, որ այդպիսի մարդիկ եղել են, և շատ հնավոր է կան, ովքեր իրենց հաճույքների համար կարող են անցնել և «տրորել» դիմացինի սահմանը, իսկ իրենց «անվան» ու «պատվի» համար «գումարով փակեն իմացողների բերանները»։ Տիգրանուհին, այժմ չունի ոչ մեկին, ոչ մեկ իրան էլ չի ընդունի, սակայն նրա համար մեկ է արդեն ամեն ինչ, քանի որ նա կորցրեց իր զգացմունքները, իսկ իր բոլոր սխալները, սկսած գյուղում ամուսնանալուց, նրա պատճառով են, որ իր ողջ կյանքում նա մենակ է մեծացել և չի ունեցել իսկական ընտանիքի օրինակ։
«Այրին»
Այս նովելը ամբողջությամբ սիրո մասին է, և որի բացակայությամբ իրար հետ ամուսնանալը կարող է յուրաքնաչյուրի կյանքին բարդույթ առաջացնել և ճակատագրական մեծ հետք թողնել, քանի որ ամուսնանալով կապում ես քո կյանքը մեկ ուրիշի հետ, իսկ երբ չկա սեր, ապա պարտականությունները կարող են շատ հեշտ մոռացվեն, իսկ տվյալ նովելում Մարտիրոսը գայթակղվելով Պոլսի կյանքին և կանանց, մոռացության է տալիս իր ընտանիքը և իր կնոջը զրկում սեփական կյանքից, քանի որ ամեն մեկն իր կողմից պարտականեցնում է այդ աղջկան։ Սերը իրականում կարևոր բան է, որին անգամ հեռավորություները չի կարող հաղթել, իսկ այս հերոսների դեպքում չկար սեր, սակայն կար հեռավորություն, որն էլ ավելի անհնար էր դարձնում համատեղ կյանքի ընթացքում առաջացած սիրո հավանականությունը։